Als woongroep vinden we het belangrijk dat ‘onze’ kinderen in een zo normaal mogelijke omgeving komen te wonen. In een gezellige woonwijk in de buurt van winkels en openbaar vervoer. Hierdoor krijgen ze aansluiting met de ‘gewone’ maatschappij en kunnen ze waar mogelijk zelfstandig op pad gaan.
Deze maand hadden we een informatie bijeenkomst met de toekomstige buurtbewoners om hen te informeren over de komst van onze woongroep. Met zelfgebakken koekjes van de kinderen, een mooie tekening van de architect en een presentatie over de Huizer-maatjes gingen we gespannen, maar ook met veel enthousiasme naar de bijeenkomst.
De opkomst was goed. Een paar van de toekomstige bewoners deelden koekjes en drinken uit en iedereen ging gespannen zitten. Het bestuur van de Huizer-maatjes presenteerde onze visie en gaf een beeld van de bewoners. De woningbouwvereniging vertelde over hun verantwoordelijkheid en rol en daarna vertelde de architect hoe het gebouw er waarschijnlijk uit zal gaan zien.
Rijdende rechter
En toen kwamen er vragen. Hoe hoog is het gebouw dan precies? Worden er veel bomen weggehaald? Hoe zit het met de zoninval? Waar wordt geparkeerd en hoeveel busverkeer zal er ’s ochtends en ’s middags zijn? Gelukkig was over alles goed nagedacht en beantwoordde de architect zo precies mogelijk de vragen. Hoewel niet elk antwoord naar tevredenheid was van de buurtbewoners.
Natuurlijk moet een gebouw bij de omgeving passen en moeten omwonenden er geen (of zo min mogelijk) last van hebben. Feit is dat er een gebouw op een plek komt waar nu geen gebouw staat en dat is wel een ander uitzicht voor de mensen die er nu wonen. Dat is zeker wennen. Dat er een woongroep komt met mensen met een verstandelijke beperking was gelukkig niet het probleem.
Door ons eigen enthousiasme hadden we niet helemaal gerekend op de kritische noten die kwamen van de toekomstige buren. Eén van de kinderen zei achteraf dat het wel leek of we bij de rijdende rechter waren en anderen waren toch wel geschrokken van de felle reacties.
Wij hebben als ouders wel voor meer uitdagingen gestaan. Gelukkig kunnen we relativeren en snappen we ook wel dat het voor ‘de buren’ even schrikken is en dat ook zij meer informatie nodig hebben en meegenomen moeten worden in de plannen.
We gaan er vanuit dat alles opgelost wordt naar ieders tevredenheid en we goede buren van elkaar gaan worden. Maar jeetje wat komt er veel op je af bij het opstarten van een woongroep!
TEKST Marlous van Grieken
