De huizenmarkt is totaal overspannen. Een aantal broers en zussen van de Huizer-maatjes kan geen betaalbare woonruimte vinden en menig leeftijdsgenoot is behoorlijk jaloers op het complete en splinternieuwe appartement van 49m² voor elk Huizer-maatje.
Ja, zij hebben het getroffen met deze sociale huurwoning. Voor alle duidelijkheid; dit is in principe voor de rest van hun leven. De Huizer-maatjes zullen nooit met hard werken, doorstuderen, keuzes maken of een goeie deal, zelf bepalen waar en op welk niveau zij wonen. Daarom zijn wij als ouders heel blij met zo’n mooi appartement voor onze kinderen.
En nu moeten de appartementen ingericht worden. Wij hebben ten eerste te maken met het virus waardoor lekker shoppen er helaas niet in zit. Natuurlijk kunnen we een afspraak maken, maar dan moet je heel gericht voor een winkel kiezen. En in 45 minuten bij Ikea in je eentje zonder ouders je interieur bij elkaar zoeken, dat lukt niemand.
Het zou juist nu ideaal zijn om op een meubelboulevard winkel in winkel uit te lopen en zo te kunnen vergelijken. Dit zou de Huizer-maatjes helpen om keuzes te maken. Kiezen is namelijk lastig. Dit geldt overigens niet voor alle bewoners. Een aantal weet precies wat zij willen of zij hebben bijvoorbeeld nog een meubelstuk uit een vorige woning wat zij graag weer neer willen zetten. Maar voor de meeste Huizer-maatjes is kiezen lastig. Zeker kiezen van een plaatje. ‘Vind je dit een leuke bank?’ ‘Oh ja hoor.’ Laat je daarna een compleet andere kleur of stijl zien, dan is het ‘Ja leuk’. Een aantal bewoners kan het geheel ook gewoon niet overzien en nog niet echt inbeelden hoe de meubelen komen te staan. En of de kleur van de bank wel past bij de kleuren op de vloer of op de muur. En bij elke mogelijkheid die je ze voorlegt is de reactie dan “Ja leuk”.
En dan is er nog een dilemma. Laat je het helemaal aan je zoon of dochter over, want zij gaan er uiteindelijk wonen. Het is hun huis en hun leven. Met de ‘ja-wel-leuk-instelling’ wordt het behoorlijk lastig om als ouders te helpen om de definitieve keuze te maken. Of probeer je dan toch een beetje te sturen met het risico dat je je eigen zin en smaak onbedoeld doordrukt?
Ja, wij persoonlijk moeten kleur bekennen. Nu ga ik dat ook direct goed praten; we doen dat met de beste bedoelingen zodat de inrichting volwaardig en volwassen zal zijn, passend bij het prachtige appartement. Een mooie rustige basis waarin onze dochter dan ‘haar eigen ding kan gaan doen’. Oké we sturen nog een beetje extra bij met de boodschap dat er maar één wand of prikbord komt waarop Ajax-plaatjes, stickers, foto’s van BN’ers en GTST-artikelen onbeperkt opgehangen mogen worden en verder vooral nérgens! Wetende wat er nu steeds binnenkomt aan potjes, doosjes, beeldjes, traktaties, lijstjes, cadeautjes, aardigheidjes, snuisterijtjes, kaartjes en dan niet voor ín de kast maar vrolijk uitgestald óp de kast en op elke plank en plek in haar kamer. Zo’n bonte verzameling past namelijk niet helemaal bij ons beeld van het appartement.
Een van de vaders zei, we gaan niet loslaten, we gaan anders vasthouden.
We gaan schipperen tussen dat anders vasthouden en bemoeien. En we gaan schipperen tussen kiezen en laten kiezen. En dat zal per bewoner verschillen. De tijd zal het allemaal leren, want ook de ouders moeten leren meegroeien met hun volwassen kinderen.
Nu alle winkels weer open zijn, hebben we nog tijd om helemaal los te gaan!
TEKST Anneloes van Slooten
